Daar is het dan...onherroepelijk toch herfst geworden. We wilden er nog niet zo aan, de zon scheen ook nog zo lang zo heerlijk. Maar het najaar is nu je dit stukje leest, echt begonnen. En met dit seizoen, ook het loslaten van de zomer, van het daglicht. Van de groene natuur die langzaam maar zeker rood, geel en bruin kleurt. De mist die ‘s ochtends al boven de weilanden hangt, verraadt dat de winter in aantocht is.

Vertel je verhaal

Dit jaargetijde heeft alles te maken met weer wat naar binnen keren, met verandering en met loslaten. En wie denkt aan loslaten, denkt al gauw aan afscheid. Aan verdriet en rouw misschien. Ik hoorde eens een lezing van Manu Keirse, een zeer deskundige Vlaming die over rouw dit zei: “rouwen is niet loslaten, het is anders leren vasthouden". Hij bedoelt hiermee dat we in ons verlies niet degene of datgene wat we kwijt zijn, ook maar helemaal moeten laten vallen. Maar dat we in ons leven de herinnering levend houden, we mogen vasthouden aan het goede, aan wat voorbij is. En dat, terwijl we doorleven. We verweven als het ware de draadjes van verdriet door het leven heen. En we vertellen elkaar de verhalen, steeds opnieuw. Daarom wil ik graag een verhaal over rouw en loslaten van deze auteur met je delen:

“Er waren eens drie bomen. Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden. De bomen gingen alle drie op een andere manier met hun verlies om. Een paar jaar later ging ik op zoek naar de bomen en heb ik ze weer gevonden.

De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien, zei hij: “Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak”. Deze boom was klein gebleven en stond in de schaduw van andere bomen. De zon kon er niet meer bij. De wond waar de tak was afgebroken kon je goed zien; het was het hoogste punt van de boom gebleven. De boom was na het verlies niet meer verder gegroeid.

De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Hij was bij een voorjaarsstorm omgewaaid omdat zijn wortels geen houvast meer hadden in de aarde. De plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren.

De derde boom was ook geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf. Hij had gerouwd om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: “Dit jaar nog niet, het is te vroeg.” Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging had hij gezegd: “Ja zon, verwarm mij maar. Mijn wond heeft warmte nodig, zodat ze weet dat ze erbij hoort.” Toen de zon het derde voorjaar weer terugkwam, sprak de boom: “Ja zon, kom maar, ik wil weer groeien. Ik weet dat er nog veel te groeien is.” De derde boom was moeilijk te vinden want hij was groot en sterk geworden, dat had ik niet verwacht. Gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond.”

[bron: https://www.kuleuven.be/thomas/pastoraal/vieringen/ritual.php?id=320 auteur: M. Keirse]

Licht kind in mij

Loslaten is hard werken, rouwen net zo goed. Maar op een goede dag valt er een klein straaltje zonlicht dat ons weer wat warmer maakt. Dat hoop ik voor ons allemaal! En in het licht van alle zwaarte van oorlog en geweld die op de wereld drukt wil ik graag besluiten met deze woorden van Huub Oosterhuis:

-Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt 

waar mensen waardig leven mogen en elk zijn naam in vrede draagt -

Beatrijs Hofland

Geestelijk verzorger